Hou Hsiao-hsien: Portret

Bohater tegorocznej retrospektywy zawsze wysoko cenił kino azjatyckie – w końcu pisał o nim jeszcze jako krytyk „Cahiers du Cinéma”. W spokojnym, pełnym ciepła i skupienia dokumencie przygląda się więc ulubionemu reżyserowi, Hou Hsiao-Hsienowi, który przypomniał o sobie niedawno – pokazywaną także w Polsce – spektakularną Zabójczynią. Zaczynając od samego początku, czyli od fragmentu opartego na osobistych przeżyciach Czasu życia i śmierci (1985), Assayas wypytuje Hou nie tylko o jego twórczość. Stopniowo poznaje świat chłopca nazywanego A-ha, bo tak pamiętają go wciąż dawni sąsiedzi, i przysłuchuje się opowieściom o tym, że reżyserem Hou postanowił zostać w wojsku, spędzając każdą wolną niedzielę w kinie. Dzięki tym historiom Assayas powoli zaczyna rozumieć, dlaczego jego bohater uważa się za tajwańskiego filmowca, a nie chińskiego. Współczesne życie wydaje nam się nie do rozszyfrowania, ale wszystko zależy od odpowiedniego spojrzenia. Tu trzeba zdobyć się na taki sam dystans, jak w przypadku przeszłości – uczy Hou Hsiao-Hsien. A potem zabiera swojego rozmówcę na karaoke.