Dom

Chciałbym kogoś zabić, by poczuć, że żyję - w przypływie nudy pisze na Facebooku nastoletni Sammie. Pod tymi wyrażającymi młodzieńczą frustrację słowami mogliby się podpisać wszyscy jego kumple. Wyciszony John nie może uwolnić się od neurotycznej matki, która kontroluje każdy krok syna, a 17-letni Kevin właśnie wyszedł z więzienia. By nie drażnić ojca, zamiast do domu wprowadza się do rodziny kuzyna. Wszyscy trzej trzymają się razem - jeżdżą na desce, palą dżointy, grają na konsoli. Skromny, niestroniący od drastycznych scen portret belgijskiej młodzieży po premierze na festiwalu w Wenecji (nagroda dla najlepszego reżysera w sekcji Horyzonty) porównywano do wczesnych filmów Larry'ego Clarka. O wyższości Domu nad podobnymi tytułami paradoksalnie decyduje dystans reżyserki. Fien Troch nie popada w publicystyczny ton ani nie wskazuje winnych. W surowy sposób przedstawia niejednoznaczną historię odpowiedzialności za przemoc i rzeczywistości, która okazuje się równie nietrwała jak snapchatowe filmiki. Pulsująca ścieżka dźwiękowa i nagrane komórką klipy ukazujące imprezową codzienność na przedmieściach dodają sugestywności temu inspirowanemu prawdziwymi wydarzeniami filmowi.