Komedia Deusa

Nagrodzona na festiwalu w Wenecji, dedykowana legendarnemu francuskiemu krytykowi Serge’owi Daneyowi Komedia Deusa należy do najbardziej prowokacyjnych filmów w dorobku Monteiro. W drugiej części trylogii, na którą składają się także Wspomnienia z Żółtego Domu i Śluby Deusa (As Bodas de Deus, 1999), spotykamy ponownie alter ego reżysera, czyli João de Deusa (gra go sam reżyser). Tym razem ów chuderlawy hedonista zarządza Lodowym Rajem, którego właścicielką jest była prostytutka. W wolnych chwilach mężczyzna dogląda swojej cennej kolekcji, złożonej z kępęk kobiecych włosów łonowych (ma w posiadaniu takie skarby jak intymne owłosienie królowej Wiktorii!). Trzyma je w albumie dumnie zatytułowanym Księga myśli. Poszukujący czystości w tym, co nieczyste, doskonałości w tym, co z gruntu niedoskonałe, de Deus uporczywie dąży do świętości drogą profanum. Rzucający wyzwanie publicznej moralności, której w Portugalii strzeże katolicyzm, Jõao César Monteiro tworzy swój alternatywny kult erosa, mający własne zmysłowe rytuały i własne perwersyjne relikwie. Filmowi patronuje wielki poeta, jednooki banita Luís de Camões, którego wiersz (O Mágico Veneno) recytuje - na sedesie - uwodzona przez Deusa dziewczyna.