Lato

Miłość, przyjaźń i muzyka w realiach późnego ZSRR, gdy w przeludnionych komunałkach rozbrzmiewał rock ze szmuglowanych z Zachodu płyt Davida Bowiego, Blondie, Lou Reeda, T-Rex czy Sex Pistols. Gitary w rękach charyzmatycznych artystów, którzy marzyli, by być jak ich idole, dźwiękami żłobiły rysy na żelaznej kurtynie. Mający posmak letniej miejskiej włóczęgi, skąpany w nostalgii za czasami zapowiadającymi erupcję wolności, jaka przyszła wraz z pieriestrojką, musical Kiryła Serebrennikowa bazuje na biografiach liderów leningradzkich grup: Mike'a Naumenki (Zoopark) i Wiktora Coja (Kino). Mike to ukrywająca się za szkłami ciemnych okularów gwiazda undergroundu i król klubu rockowego, gdzie młodzież ma przykazane słuchać koncertów na siedząco i w ciszy. Poszaleć można jedynie za zamkniętymi drzwiami mieszkania, podczas prywatnych występów - kwartirników. Wiktor dopiero zaczyna, ma za to talent, przyciągającą wzrok urodę i pisze świetne teksty, w których bunt smakuje melancholią. Tych dwóch chłopaków połączy miłość nie tylko do muzyki, ale i do Nataszy, żony Mike'a, jego mądrej i pięknej towarzyszki. Na losach tego trójkąta skupia się fabuła Lata: czarno-białego (z nagłymi wybuchami kolorów) filmu o miłosnym i artystycznym rozkwicie, słodko-gorzkiej opowieści o wolności i jej granicach, a także o rewolucjach, których pragnienie rozbudza rock, a które tak często gasną, gdy cichnie muzyka.