Marlina: zbrodnia w czterech aktach

Rozpalone słońcem, puste wzgórza indonezyjskiej wyspy urzekają surowym pięknem. Dla mieszkającej samotnie młodej wdowy nie jest to jednak bezpieczne miejsce. Gdy do jej drzwi zapuka kilku bandytów, nikt nie usłyszy wołania o pomoc. Nie spodziewają się, że nad ranem kobieta opuści dom z głową jednego z nich zawiniętą w strzęp materiału. Reżyserka w intrygujący sposób łączy konwencję westernu z kameralnym dramatem, uzupełniając je dokumentalnym zacięciem i sarkastycznym poczuciem humoru. Doskonale panuje nad formą – panoramiczne kadry hipnotyzują, wykorzystane w nich światło jest ukłonem w stronę Caravaggia. Postać wdowy inspirowana była historiami mieszkających na wyspie kobiet, ale scenariusz nadaje jej mitologiczny charakter. Podróż szukającej sprawiedliwości bohaterki złożona jest z prozaicznych wydarzeń, składających się jednak na opowieść o kobiecej sile. Gdyby ktoś pokusił się o wymyślenie Mad Maxa w wersji slow cinema, mogłaby to być właśnie Marlina...