Jedna z trzech polskich przedwojennych ekranizacji opery Stanisława Moniuszki. Film Konstantego Meglickiego nie jest jednak jej wierną adaptacją. Jerzy Braun wykorzystał w scenariuszu jedynie główne motywy libretta. Film zrealizowano w roku 1929, jeszcze w epoce kina niemego, ale już u progu dźwiękowego. W kinach był wyświetlany w tym czasie z ilustracją śpiewno-muzyczną nagraną na płytach gramofonowych. Wykorzystywano głównie nagrania w wykonaniu wybitnych artystów operowych: Matyldy Polińskiej-Lewickiej i Ignacego Dygasa. W 1932 roku producent filmu Wojciech Błaszczyk zdecydował się Halkę przemontować i udźwiękowić. Arie Jontka zaśpiewał Władysław Ladis, brat Jana Kiepury, Halki zaś – Zuzanna Karin, młoda, dobrze zapowiadająca się śpiewaczka. W nagraniu wziął także udział chór Opery Warszawskiej.
Janusz Odrowąż, panicz ze dworu, poznaje piękną Halkę, wnuczkę młynarza, i rozkochuje ją w sobie. Mimo nalegań dziadka Halka odtrąca młodego górala Jontka, który stara się o jej rękę. Matka Janusza, dumna pani Odrowążyna, patrzy niechętnym okiem na romans syna z chłopką. Wraz z sąsiadem, bogatym Stolnikiem, zaplanowała już dawno małżeństwo syna z piękną Zosią. Ulegając woli matki, Janusz udaje się w odwiedziny do Stolnika.
Młody i porywczy chłopak nie oparł się wdziękom uroczej szlachcianki i zapomniał o przysięgach składanych Halce. Dowiedziawszy się, że dziewczyna zostanie matką, zaczyna jej unikać. Jontek ubolewa, że Halka wzgardziła jego miłością, a niewierność Janusza wobec biednej dziewczyny oburza go. Chce jej otworzyć oczy na jego zdradę – wkrótce odbędzie się ślub Janusza z inną kobietą. Na wieść o tym Halka zrywa się i biegnie do pałacu Stolnika, błaga Janusza o litość, ale zostaje wypędzona. Błąka się długo po okolicy, aż wreszcie dręczona tęsknotą do dziecka, wraca do starego młyna. Zastaje dziecko nieżywe. Oszalała z bólu, biegnie do kościoła, by szukać pocieszenia. W kościele odbywa się właśnie ślub Janusza z Zosią. Zrozpaczona Halka rzuca się w nurt Dunajca z tego samego urwiska, na którym Janusz nie tak dawno wyznawał jej miłość.
Pokaz filmu z muzyką na żywo autorstwa Jerzego Rogiewicza.
(1890–1955) Reżyser, aktor, pedagog. Był mężem aktorki Zoriki Szymańskiej. Ukończył szkołę oficerską w Wilnie. W czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej. W lutym 1920 roku jako Polak uzyskał zwolnienie ze służby i udał się do Tyflisu, gdzie w oczekiwaniu na repatriację podjął studia ekonomiczne na Politechnice. Po powrocie (1921) osiedlił się w Warszawie. W 1922 roku zadebiutował jako aktor w filmie. Po krótkim czasie otworzył własne Studio Filmowe, którego uczniowie grali większość ról w reżyserowanych przezeń produkcjach. W 1927 roku zorganizował szkołę filmową w Toruniu. Wciąż dużo reżyserował. W drugiej połowie lat trzydziestych zakończył pracę w branży filmowej. Przez całą wojnę brał udział w akcji ratowania Żydów, za co otrzymał pośmiertnie medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
1929 Ponad śnieg
1929 Magdalena
1929 Halka
1931 Straszna noc