Trzy kobiety

Ivana (Ivana Vojinović), Clara (Clara Casagrande) i Marina (Marina Komsić) mijają się na ulicach Sarajewa. Dzieli je pochodzenie i status, łączy młody wiek i nadzieja na odmianę losu. Ivana pracuje w restauracji – sama utrzymuje chorą matkę. Marzy o wyjeździe do Ameryki, a jej fantazje stają się bliższe rzeczywistości, gdy poznaje w barze przystojnego Teksańczyka. Clara jest Brazylijką. Wyśniła sobie Bośnię jako miejsce, gdzie wreszcie będzie mogła żyć tak, jak chce. Kiedy na dziedzińcu starego meczetu słucha głosu muezzina, nie wie jeszcze, że to zapowiedź jej zderzenia z patriarchalnym, konserwatywnym obliczem Sarajewa. Marina żegna wyjeżdżającą do Szwecji przyjaciółkę, rozstając się przy okazji ze swoją nadzieją na miłość. O tym, że jest lesbijką, nie może powiedzieć nawet najbliższym. Statyczne kadry podkreślają niemożność ruchu i zmiany. W tak sportretowanej przez Sergia Floresa Thoriję Bośni (poznał ją jako student Film Factory, szkoły założonej przez Bélę Tarra) odbija się jego rodzinny Meksyk: i tu rządzi patriarchat, i tu żyje się ciężko, i stąd każdy chce uciec. W końcu i tu, i tu kształt snom nadają meksykańskie telenowele.