Kalyi - czas mroku

Filmowy poemat oparty na opowiadaniu Miramée Waltera Rheinera, zrealizowany w duchu ekspresjonizmu. Apokaliptyczna wizja świata, którym rządzą cierpienie, śmierć i brak nadziei, skłaniając ludzi do wiecznej ucieczki. Kelemen przywołuje niemal wszystkie złowrogie wojenne emblematy – podziurawione mury, rdzewiejące stalowe konstrukcje, trawione ogniem pojazdy, a nade wszystko „bydlęce” wagony kolejowe – jak małe sceny, gdzie odgrywane są fragmenty makabrycznej sztuki. Nocą w strugach deszczu, na opustoszałej ulicy pewien mężczyzna ratuje z opresji słaniającą się kobietę. Zabiera ją do jadącego przez miasto samochodu. Ich punktowo oświetlone twarze i fragmenty ciał wyłaniają się z cienia, podczas gdy za szybą przetaczają się przygnębiająco symboliczne widoki. Kamera Kelemena posuwa się wolno, płynnie, złowieszczo obojętna, a ścieżka dźwiękowa atakuje stuknięciami i zgrzytem, echem przedwojennych melodii. Para trafia do przypominającego labirynt zbombardowanego hotelu. Próbując przetrwać, bohaterowie są ze sobą, gubią się i odnajdują.