Straszydła

Gdy nad szpitalem psychiatrycznym Kingseat zapada noc, wynurzają się straszydła: dyszące krwią zombi, gnijące panny młode, uzbrojeni w piły mechaniczne klowni. Placówka od wielu lat jest nieczynna, ale miejscowi mówią, że jest nawiedzona. Od 1932 do 1999 roku przetrzymywano tu w spartańskich warunkach ponad 800 pacjentów. Paradoksalnie po zamknięciu szpitala urządzono w nim park strachów. Straszydła Floriana Habichta (Love Story, Pulp) miały dokumentować kulisy działalności miasteczka rozrywki, ale rozwinęły się w coś bardziej skomplikowanego. Piętrową strukturę, w której koszmary co prawda zajmują centralne miejsce, ale niekoniecznie są zwykłą filmową frajdą. Komiksowe upiory budzą raczej uśmiech, sny pracowników co noc taplających się w sztucznej krwi są mniej jednoznacznie zabawne, natomiast relacje byłych pacjentów mrożą krew w żyłach. Habicht swoim zwyczajem miesza porządki i stawia na improwizacje, wypytuje, angażuje i podkręca atmosferę. Wizualnie jest w swoim żywiole: gotyckiej makabreski i grunge'owego horroru z epoki Martwego zła. Spostrzegawczy widzowie bez trudu zobaczą oko puszczone do najgorszego reżysera świata. Podczas kręcenia pierwszej sceny, specjalnie założyłem damskie majtki – wyznaje reżyser. W hołdzie dla Eda Wooda.