Stalker
Wiele lat temu w nienazwanym kraju doszło do tajemniczego kataklizmu. W jego wyniku powstała Strefa, skażone i niebezpieczne miejsce, w sercu którego znajduje się tajemniczy pokój, gdzie spełniają się najskrytsze marzenia. Być może uderzył tam meteoryt albo rozbił się statek kosmiczny. A może było to coś, co wymyka się racjonalnemu pojmowaniu: boża interwencja, cud w ściśle religijnym znaczeniu tego słowa. Bez względu na odpowiedź do strzeżonej przez żandarmów Strefy wybierają się nielegalne pielgrzymki, którym przewodzą najemnicy zwani stalkerami. Film wielkiego Andrieja Tarkowskiego jest opowieścią o spotkaniu z Nieznanym, która co prawda ma wiele wspólnego z fantastyką naukową, ale wychodzi daleko poza kino gatunkowe. Równie ascetyczna, co piękna oprawa wizualna, powolne tempo narracji, fascynująco niejednoznaczna wymowa – to wszystko sprawia, że seans zmienia się w doświadczenie z pogranicza medytacji i narkotykowego tripu.
Andrei Tarkovsky
(1932–1986). Reżyserskiego rzemiosła uczył się na WGIK w Moskwie, gdzie jego mentorem był Michaił Romm. Zadebiutował Dzieckiem wojny, które uhonorowano Złotym Lwem na festiwalu w Wenecji. Później zrealizował m.in. Andrieja Rublowa, Solaris i Zwierciadło. Ingmar Bergman powiedział o nim, że wymyślił nowy język, zgodny z naturą kina, chwytający życie jako odbicie, życie jako sen. Wpływ Tarkowskiego można znaleźć w filmach wielu współczesnych twórców, od Carlosa Reygadasa po Nicolasa Windinga Refna.
Wybrana filmografia
1962 Dziecko wojny / Ivanovo detstvo / Ivan's Childhood
1966 Andriej Rublow / Andrey Rublyov / Andrei Rublev
1972 Solaris / Solyaris
1975 Zwierciadło / Zerkalo / The Mirror
1979 Stalker
1986 Ofiarowanie / Offret / Sacrifice