13 powrotów

Siedem osób wspomina bliskich. Ich głosy wybrzmiewają po polsku, hiszpańsku, angielsku – jedyne, co łączy tych ludzi, to dojmujące poczucie straty. Nie tracąc czasu na zbędne wyjaśnienia, w swoim filmowym eseju Wiktoria Szymańska bada tajemnicę życia po śmierci. Zmarli i żyjący, delikatnie poprowadzeni jej ręką, spotykają się gdzieś pomiędzy dwoma światami – wciąż oglądając się za siebie jak mityczny Orfeusz. Rozdzieleni niewidzialną barierą, wymieniają się mglistymi wspomnieniami wspólnych spacerów po plaży, wieczornych tańców, rodzinnej bliskości. Mglistymi, bo zwodnicza pamięć nie pokazuje niczego w idealnej rozdzielczości. Może jeśli śmierć okaże się łagodna, będę mogła wrócić. I ponownie odetchnąć letnią nocą – mówi jedna z bohaterek filmu. Oglądając 13 powrotów, dedykowanych dawno utraconym towarzyszom, jedno staje się jasne: w kinie Szymańską interesuje przede wszystkim poezja.