Ziemia w transie

W swoim słynnym manifeście z 1965 roku, La estética del hambre (Estetyka głodu), gniewny guru rodzącego się właśnie cinema novo pisał, że duch nowego kina jest wszędzie tam, gdzie istnieje reżyser gotowy filmować prawdę, sprzeciwiać się hipokryzji i cenzurze (…), występować przeciw komercjalizacji, nadużyciom, pornografii, tyranii techniki (…); gotów mierzyć się z wyzwaniami swoich czasów. Deliryczna Ziemia w transie, jeden z najważniejszych filmów swojej epoki, dowodzi, że wyzwania pozostały te same: korupcja i populizm, karmione biernością elit. Z ekstremizmem politycznym czasów dyktatury wojskowej w Brazylii walczył Rocha radykalizmem artystycznym, odrzucając wszelkie kompromisy. Anarchistyczny z ducha, operowy w rozmachu, inspirowany kinem Eisensteina i Wiertowa pamflet, jakim jest Ziemia w transie, w obronę bierze tylko idealistę i poetę (granego przez gwiazdę oper mydlanych Jardela Filhę), wygrażającego strzelbą nawet niebiosom. Bo gniew poety nie zna granic.