W pokoju Wandy

Chodź, zobaczysz, jak naprawdę żyjemy. Wcześniej prosiłeś nas, żebyśmy były cicho, teraz będziemy mówić, a ty będziesz słuchał. Właśnie to wszyscy tutaj robimy - gadamy i ćpamy. Tymi słowami Wanda i Zita, aktorki z poprzedniego filmu Costy Kości, zaprosiły go do swojego pokoju w Fontainhas. Jak powtarza reżyser, ten film był dla niego rodzajem egzystencjalnego doświadczenia, początkiem nowej drogi. Codziennie przez wiele miesięcy, zgodnie z narzuconą sobie rutyną, przyjeżdżał na plan znajdujący się w niewielkiej sypialni, słuchał, patrzył, poznawał rytm dzielnicy, która została skazana na zagładę, ludzi, którzy stąpali chwiejnie po krawędzi przepaści. W swoim - jak mówi - pierwszym filmie Costa wypracowuje metodę, którą odtąd już zawsze będzie się posługiwał, uczy się, jak wychwytywać z nurtu rzeczywistości chwile, które następnie - w wyniku prób - zostaną zamienione w kino. Źródłem sukcesu jest jego uważność, fascynacja i odmowa - brak ambicji, żeby narzucać rzeczywistości swoją wizję tego, jak powinna wyglądać. Powstaje intymne studium świata, którego mieszkańcy płacą większą cenę za to, czego nie zrobili, niż za to, co złego faktycznie zrobili.