Pochód młodości

Ventura przybył z Wysp Zielonego Przylądka do Lizbony na początku lat 70. Silny murarz, wysoki, szarmancki mężczyzna, ulubieniec kobiet. Jednak potem doszło do wypadku, Ventura spadł z rusztowania i to go zrujnowało: uraz głowy, trzęsące się delikatnie dłonie... Nie mógł pracować, w każdym razie nie na budowie, więc wałęsał się po dzielnicy - nikomu niepotrzebny włóczęga na zasiłku. Ventura nie wrócił, nie umarł, został. Pomyślałem, że ten facet jest bohaterem idealnym, który mógłby opowiedzieć o Fontainhas - mówił Costa. Ze względu na jego dwie strony: tę pionierską, kiedy jako młody imigrant przyjechał do Portugalii z kilkoma monetami w kieszeni, z nożem i energią, i ze względu na jego tragiczną stronę. Bo to tragedia, że na zawsze pozostał częścią imigranckiej historii - bardzo mrocznej historii, wypełnionej cierpieniem i samotnością, i demonami w jego głowie. Mieszkańcy wyburzanej starej dzielnicy przenoszą się do mieszkań komunalnych na obrzeżach miasta. Costa opowiada o tym momencie wykorzenienia z perspektywy Ventury i otaczających go ludzi, których ten nazywa swoimi dziećmi, niczym święty szaleniec mówiąc "wieloma językami".