Moja polska dziewczyna

Młoda amerykańska reżyserka planuje zrealizować w post-Brexitowym Londynie dokument o emigrantach. Na jednym z castingów zjawia się pochodząca z Polski Alicja: bezrobotna aktorka, która ledwie wiąże koniec z końcem, pracując w multipleksie. Tajemnicza, ale ze skłonnością do ekshibicjonizmu, nieśmiała, ale czasem wyzywająca dziewczyna o smutnych oczach przynosi ze sobą dramatyczną opowieść. Reżyserka jest pod tak dużym wrażeniem, że postanawia nakręcić o niej film. Kamera zbliża dziewczyny i zarazem je od siebie oddala, tak jak oddala je status materialny, pozycja społeczna, przywileje związane z miejscem urodzenia. Prowokacyjny, zwodniczy, posiłkujący się animacjami, bliski estetyce vloga film Banaszkiewicz i Dymka zaprasza widzów do niemal erotycznej gry. Wraz z reżyserką i jej bohaterką tworzymy miłosny trójkąt, w którym łatwo o zranienie, nadużycie, przemoc i zdradę. Na ile twórca może ingerować w cudze życie? Kiedy podglądacz na widowni powinien odwrócić wzrok? Czy są jeszcze w kinie nieprzekraczalne granice? Czy mistyfikacja jest jedynym narzędziem obrony bohatera przed wykorzystaniem? Niepokojąca Moja polska dziewczyna stawia fundamentalne pytania o relacje filmującego, filmowanego i oglądającego, o odpowiedzialność, jaka wiąże się z wzięciem do ręki kamery.