Persona

Terkoczący projektor wyświetla na ekranie przeróżne obrazy, których związku ze sobą możemy się jedynie domyślać. Po tym ostentacyjnie awangardowym preludium, obnażającym maszynerię kinowej fikcji, zaczyna się właściwa część filmu. Oto młoda pielęgniarka Alma ma się zaopiekować słynną aktorką Elisabet Vogler, która znajduje się w stanie egzystencjalnego kryzysu. Pacjentka ucieka przed światem w bierność i milczenie. Kobiety wkrótce przenoszą się ze szpitala do domku nad morzem, gdzie ich relacja staje się coraz bardziej toksyczna. Dialektyka miłości i oziębłości. Fuzja umysłów. Metaforyczny i literalny wampiryzm. Wraz z upływem czasu kameralny dramat przepoczwarza się w psychologiczny horror. Równocześnie drapieżną i poetycką Personę Ingmar Bergman uważał za jeden ze swoich najbardziej spełnionych filmów.