Królewna Śnieżka

Walser był mistrzem w sztuce pięknego przegrywania, ale też twórcą pozasystemowym, który nie dał się wtłoczyć w żadne ideologiczne czy literacko-stylistyczne schematy - pisał w Dwutygodniku Bartosz Sadulski. I staje się jasne, dlaczego Jõao César Monteiro zainteresował się twórczością szwajcarskiego pisarza. Królewna Śnieżka radykalnie przekracza wszelkie filmowo-stylistyczne schematy i zrealizowana na podstawie antybaśni, sama jest antyfilmem. Przez większość seansu obcujemy z czarnym ekranem, podczas gdy z offu dobiegają dialogi: Królewny Śnieżki, Myśliwego, Złej Królowej i Księcia. Czyżby te właśnie głosy słyszał Robert Walser, gdy nękany stanami psychotycznymi trafił do zakładu dla obłąkanych? Czy Monteiro zagląda tym samym w głąb owładniętego szaleństwem umysłu? Czymże są w takim razie tworzące prześwity w ciemnościach widoki nieba? Ostatnimi obrazami, jakie przesunęły się przed oczyma pisarza, gdy atak serca powalił go podczas zimowego spaceru? Na ów trop mogą naprowadzać początkowe sceny filmu: fotografie ciała Walsera. Widać na nich głębokie ślady zostawione w mokrym śniegu, widać kapelusz, który potoczył się nieopodal, widać wyciągniętą rękę. Królewna Śnieżka jest wyjątkowym requiem dla literackiego geniusza, błyskotliwą elegią na śmierć autora, zuchwałym eksperymentem, który próbuje zajrzeć tam, gdzie nie sięga żadna kamera.