Człowiek, który spadł na ziemię

Każdy kiedyś tak się czuł: całkowicie wyobcowany, tak jakby pochodziło się z innej planety. Samotność, nieprzystosowanie i alienacja to powracające motywy kina Roega, tym razem reżyser sięgnął jednak po ramy science fiction, a w głównej roli obsadził gwiazdę rocka. Nie chciałem do tej roli aktora - mówił po latach reżyser. - Tylko kogoś, kto stał się unikatowy. Davida Bowiego wypatrzył w dokumencie opowiadającym o amerykańskiej trasie koncertowej artysty. Muzyk tłumaczył w nim, że czuje się jak pływająca w kartonie mleka mucha: Jestem ciałem obcym. Chłonę wszystko, co jest wokół mnie. Swoją nadzwyczajną chudość i bladość Bowie później tłumaczył uzależnieniem od kokainy. I Człowiek, który spadł… też jest m.in. filmem o uzależnieniu. Jego bohater, Thomas Jerome Newton, ląduje na Ziemi, skąd zamierza sprowadzić wodę na swoją wyschniętą planetę. Dzięki niebywałym zdolnościom konstruuje wynalazki, które czynią go bogatym, a zdobyte pieniądze mają pomóc mu wykonać misję i wrócić do pozostawionej rodziny. Ziemskie rozrywki - telewizja, seks, alkohol - powoli zamieniają go jednak w więźnia. By opowiedzieć tę historię, reżyser używa zaskakującego montażu, który wydobywa ze zderzonych ze sobą scen nowe znaczenia, zakłóca chronologię i stosuje niezwykłe efekty specjalne. Spowity w aurze melancholii Człowiek… daje nam wgląd w jeden z najważniejszych ziemskich konfliktów. Gdy to, kim się czujemy, stoi w sprzeczności z naszym stylem życia, a słowa zamiast ułatwiać całkowicie uniemożliwiają nam ekspresję prawdziwych uczuć i potrzeb.