Ray & Liz

W komunalnym mieszkaniu na przedmieściach Birmingham Liz układa puzzle. Gdy pochylona nad stołem dopasowuje kolejne elementy, jej własne życie rozsypuje się na kawałki. Richard Billingham opowiada o życiu na marginesie, które jest postępującym procesem izolacji: od centrum miasta, społeczeństwa, innych ludzi, siebie nawzajem. Nic dziwnego, że lejtmotywem opowieści są zalegające rachunki i związana z nimi groźba odcięcia od prądu i gazu. O takich ludziach jak Ray i Liz mów się, że są „dysfunkcyjni”, ale reżyser nie ocenia swoich bohaterów ani ich starań utrzymania się na powierzchni. Kreśli przy tym przejmujący obraz obojętnego systemu w Wielkiej Brytanii czasów Thatcher, który co prawda pomaga przetrwać, ale zarazem utrzymuje ludzi w stanie patologicznej biedy. Twórcę interesują detale, drobne sytuacje opisujące stan materialnego i duchowego ubóstwa. Sposoby, jakich chwytają się dzieci, by uciec z domu będącego jaskinią chaosu. Billingham kolekcjonuje gesty i przebłyski bliskości, heroiczne starania o zachowanie pozorów normalności. Przywiązuje przy tym wagę do strony wizualnej – ozłaca samotność alkoholika Raya promieniami słońca, otacza ćmiącą taniego papierosa Liz szlachetnym półmrokiem, jakby była bohaterką wielkich malarskich dzieł.