Animus Animalis (historie ludzi, zwierząt i rzeczy)

Historie zwierząt przygotowujących się do pośmiertnego konkursu piękności. Czy można tchnąć życie w coś, co przeminęło? – pyta Aistė Žegulytė w filmie, w którym główne role grają wypchane zwierzęta. Taksydermia przeżywa obecnie prawdziwy renesans. Litewska reżyserka szuka jego źródeł. Czy ta moda jest częścią szerszej fali: rewitalizacji zaniedbanych dzielnic, rekonstrukcji zrujnowanych fabryk i ratowania archaicznych rzemiosł? Czy wręcz przeciwnie – jest odbiciem postmodernistycznego świata, gdzie zatarciu uległa granica między rzeczywistością a imitacją? W sztuce taksydermii liczą się dwa kryteria: niewymuszona poza i żywe spojrzenie. W muzeach historii naturalnej i w łowieckich gabinetach wdzięczą się zastygłe jelenie, przyczajone aligatory i bażanty świdrujące widzów szklanymi oczami. Przegląda się w nich ludzka pycha. Uprzedmiotowienie zwierząt (żywych i martwych) jest tak bezwzględne, jak panowanie człowieka nad naturą. Ideowo film Žegulytė plasuje się niedaleko Pokotu Agnieszki Holland czy Safari Ulricha Seidla. Wizualnie –przypomina barokową martwą naturę. W historii sztuki kontynentalnej to nature morte, w anglosaskiej still life. Samo życie, a nawet jego zaprzeczenie.