Lapü

Doris, młoda kobieta z plemienia Wayuu w Kolumbii, widuje w snach zmarłą kuzynkę. Duch żali się, że nie może zaznać spokoju po swojej tragicznej śmierci i równie tragicznym, zakończonym pospiesznym pochówkiem życiu. Prosi o drugi pogrzeb. Doris, by zapewnić spokój jej duszy, musi ekshumować ciało, odprawić szamański rytuał z plemienną starszyzną i dopiero potem pogrzebać je na nowo. Dziewczyna postanawia podjąć się tego wyzwania i rusza przez pustynię do miejsca, gdzie znajduje się grób kuzynki. Po drodze równie często co żywych spotyka zmarłych. Obrazy i odgłosy z zaświatów, które widzi i słyszy bohaterka, są sugerowane przez szepty i krzyki, oślepiające światło i gęstą ciemność, puste przestrzenie i niedokończone dialogi. Lapü jest niepokojącym, zmysłowym zapisem jednego z najdziwniejszych rytuałów kolumbijskich Indian. Ekshumacją zmarłych i ich drugim pogrzebem według tradycji zajmują się kobiety. To dla nich moment wejścia w dorosłość, która nie jest definiowana przez cezurę fizjologiczną jak menstruacja czy poród, lecz przez nabycie umiejętności duchowych: widzenia innych form życia i pozbycia się lęku przed śmiercią.