Gdyby Thelma i Louise wybrały się w podróż przez Patagonię i uprawiały grupowy lesbijski seks z kolejnymi autostopowiczkami, tworząc przy okazji nowe społeczeństwo – to byłaby właśnie ta historia. Świadomy własnej narracji najnowszy film Carri wykorzystuje porno jako akt polityczny. Skoro ciało jest polem bitwy, spróbujmy ją wygrać. Pokazywane w San Sebastián i nagrodzone na festiwalu LesGaiCineMad w Madrycie Córki ognia wzbudzają wiele emocji. Reżyserka tworzy odę do miłości kobiecego ciała. Chuda czy gruba – wszystkie bohaterki są dla siebie pociągające. Poliamoria wzbogacona jest tu o fetyszyzm, bondage, sado-maso i świętokradztwo. Gdy na ekranie na moment pojawiają się mężczyźni, dla bohaterek jest to jakby wypędzenie z raju. Argentyńskie bezdroże staje się scenerią walki o kobiecość zawłaszczoną przez kulturę macho, miejscem przepisania historii Ziemi Ognistej przez jej córy.
LesGaiCineMad, MFF LGBT w Madrycie 2018 – najlepsza reżyseria
Jedna z najważniejszych osobowości Nowego Kina Argentyńskiego. Urodziła się w 1973 roku w Buenos Aires. Nakręcony przez nią w wieku 25 lat debiut Nie wracam do domu pokazano na festiwalach w Rotterdamie, Londynie i Wiedniu. Interesuje się animacją, co widać w krótkometrażowej Aurorze i wyróżnionej dwukrotnie Nagrodą FIPRESCI Złości. Carri – reżyserka, scenarzystka, producentka i artystka wizualna – sięga po rozmaite gatunki filmowe, by rozsadzić je własną inwencją.
2000 Nie wracam do domu / No quiero volver a casa / I Won’t Go Back Home
2003 Los rubios / The Blonds
2005 Bliźnięta / Géminis / Geminis
2008 Złość / La rabia / Anger
2018 Córki ognia / Las hijas del fuego / The Daughters of Fire