Zimowe dziecko

Bergmanowski z ducha melodramat Assayasa jest drugą częścią nieformalnej trylogii, w którą układają się debiutancki Bezład i Paryż się budzi. Tematem tych filmów jest dorastanie przedstawione jako rytuał przejścia. W Zimowym dziecku okazuje się nim proces stawania się ojcem i porzucania roli syna. Uwikłani w miłosny czworokąt bohaterowie miotają się pomiędzy skrajnymi emocjami, są egocentryczni, ślepi na rzeczywistość. Początkujący architekt Stéphane porzuca ciężarną Natalię, by związać się ze scenografką Sabine. Ta ostatnia tkwi jednak w toksycznej, erotycznej relacji z pewnym aktorem. Podczas gdy Stéphane podąża za podróżującą z teatrem ukochaną, Natalia podejmuje próbę samobójczą. Gwałtowne emocje schładza w Zimowym dziecku ascetyczny formalizm. Skupiony na twarzach film Assayasa – budujący wokół postaci ciasny świat na podobieństwo więzienia – niosą na swoich barkach aktorzy. Ale bergmanowska lekcja, jaką odrabia reżyser, nie ogranicza się tylko do stylu pracy z obsadą: Od Bergmana nauczyłem się – mówił w rozmowie z „Guardianem” – że tak długo, jak kochasz swoich bohaterów, masz prawo eksplorować relacje pomiędzy ludźmi z pewną dozą okrucieństwa i brutalności.