Melancholijna dziewczyna

Melancholijna dziewczyna czuje się turystką we własnym życiu. W poszukiwaniu miłości i noclegu dryfuje przez kolejne łóżka, salony spa i studia jogi. Spotyka mężczyzn, z którymi wdaje się w romanse i rozmawia. Łobuzerski film w kolorach gumy do żucia, w duchu wczesnego Godarda, pokazuje z ironią problemy pierwszego świata i troski jego przedstawicielek. Trochę aspołecznych, często znudzonych, obowiązkowo smutnych. W filmowym debiucie Susanne Heinrich, młodej niemieckiej pisarki, za pastelową fasadą, brokatowymi jednorożcami i teatralnymi monologami czai się egzystencjalna pustka, smutek bycia przedmiotem. Wrażenia, że jest się towarem w neoliberalnym społeczeństwie, nie mogą rozwiać ani kochankowie, ani sztuka, ani joga. Melancholijna dziewczyna ciągle mówi, ale słyszy ją tylko własne echo. Choć ciągle poznaje nowe osoby, nie jest w stanie nawiązać relacji. Jest archetypem współczesnej dziewczyny – mówi reżyserka. – Nie postacią z krwi i kości, lecz każdą z nas.