Legenda o czasie

Isaki Lacuesta śledzi losy mieszkańców hiszpańskiej wyspy San Fernando: kilkunastoletniego Cygana Isry i japońskiej pielęgniarki Makiko. Isra jako mały chłopiec pięknie śpiewał, ale musiał przestać z powodu żałoby po śmierci ojca. Teraz stara się odnaleźć w nowej sytuacji rodzinnej i dogadać ze starszym bratem. Zmiana jest również punktem wyjścia do opowieści Makiko, która porzuciła ojczyznę oraz umierającego ojca. W Hiszpanii chce uczyć się canto – śpiewania flamenco. Zainspirowała ją do tego postać Camaróna de la Isla, słynnego pieśniarza, który jest trzecim, choć niewidocznym bohaterem filmu. Legenda o czasie została podzielona na dwa segmenty, a bohaterowie, choć mieszkają na tej samej wyspie, się nie spotkają. Dwoistość to kluczowa dla reżysera kategoria. Isra nie jest już dzieckiem, ale jeszcze nie mężczyzną. Makiko przenosi się z powściągliwej japońskiej kultury i zaczyna żyć w ekspresyjnej hiszpańskiej, a w canto Camaróna pobrzmiewa i radość, i smutek. Lacuesta podczas podróży po San Fernando zarejestrował 90 godzin materiału, z którego wybrał dwie najciekawsze historie. I jego film przypomina właśnie eksplorację, swobodną podróż, która po prostu płynie.