Blue

Ostatni pełnometrażowy film Dereka Jarmana to czysty błękit. Jednolita, niebieska kurtyna spuszczona na ekran niczym jedno z płócien Yves’a Kleina. Seans jednak trwa. Spoza kadru docierają odgłosy dnia codziennego i fragmenty dziennika umierającego reżysera, który czytają jego zaprzyjaźnieni aktorzy, Tilda Swinton i Nigel Terry, oraz on sam. Szum morza, kroki na szpitalnym korytarzu, imiona zmarłych na AIDS bliskich, które wracają jak posępny refren. W tym intymnym słuchowisku jeszcze raz splatają się najważniejsze wątki w twórczości Brytyjczyka – poezja i polityka, mężczyźni i sztuka, miłość i śmierć. Blue, choć pozbawiony obrazu, nie jest wyrazem zwątpienia w siłę kina ani eksperymentem wyłącznie dla wytrwałych widzów. Ta kronika odchodzenia w czasach, gdy AIDS było ostatecznym wyrokiem, bardziej niż jakakolwiek fabuła pozwala odczuć sytuację reżysera – Jarman w ostatnich miesiącach życia tracił wzrok, a niebieski był ostatnim kolorem, który dostrzegał. Po 20 latach  Blue wciąż emanuje niezwykłą siłą.