Film dyplomowy Kaori Ody w Film Factory Béli Tarra, będący wynikiem – jak mówi reżyserka –  pewnego splotu wypadków, którego źródeł należałoby szukać już w momencie jej pojawienia się w Sarajewie. Jednym ze szkolnych ćwiczeń zadanych przez mentora była filmowa adaptacja opowiadania Franza Kafki o marznącym biedaku, który stara się zdobyć węgiel na opał. Ten drobny fakt doprowadził ją do kopalni Breza, gdzie uświadomiła sobie, że podziemny świat fascynuje ją i pociąga, i że warto wejść tam z kamerą. Na styl tego „eksperymentalnego dokumentu” o pracy pod ziemią miała wpływ relacja Ody z górnikami, nie stała za nim żadna konkretna artystyczna intencja. Fakt, że posługiwali się różnymi językami, świadomość niebezpieczeństwa, które im towarzyszyło, a także to, jak blisko można podejść do rzeczy, które chciałoby się pokazać. W efekcie powstał film, który przenosi rutynowe, dla zewnętrznego obserwatora niezrozumiałe czynności wykonywane przez górników na poziom wizualnej abstrakcji. Skąpe światło latarek wydobywa z ciemności kolory, kształty i faktury w sposób, jaki przywodzi na myśl klasyczne doświadczenie kinematograficzne, ujawniając, a może nawet tworząc, zupełnie nowy aspekt rzeczywistości.