Anita. Szwedzka nimfetka

To nie Lars von Trier po raz pierwszy skojarzył na ekranie Stellana Skarsgårda z nimfomanką. Zrobił to 40 lat wcześniej Torgny Wickman. Szwedzki aktor gra w jego filmie młodszą wersję Seligmana – studenta psychologii, który zabiera do domu 17-letnią erotomankę, by wysłuchać jej wstrząsającej spowiedzi. Desperacko poszukująca miłości Anita przemierza miasto w poszukiwaniu przygodnych kochanków. Kompulsywny seks nie tylko nie zaspokaja jej głodu bliskości, ale i naraża ją na liczne niebezpieczeństwa. Zresztą nawet poczciwy Erik, bohater Skarsgårda, ma kłopot z opanowaniem narastającego pożądania wobec swojej pacjentki. Anita... to przykład filmu spod znaku „szwedzkiego grzechu”, przemycającego w erotycznej opowieści krytykę konserwatywnej rodziny. Próbujący zaspokoić rozmaite pragnienia i pogodzić walor edukacyjny ze skandalizującą treścią obraz jest wzorcowym produktem swojej epoki. A trzeba pamiętać, że wkrótce przed jego powstaniem, w 1971 roku, zalegalizowano w Szwecji pornografię. Wtedy także usunięto zapis o karach za pokazywanie obscenicznych scen w kinie. Co ciekawe, sama instytucja cenzury filmowej przetrwała w skandynawskim kraju aż do 2011 roku.