Belladonna smutku

Zamykająca trylogię Animerama, wyrafinowana animacja jest adaptacją Czarownicy Jules’a Micheleta, czerpiącą ze sztuki europejskiej i japońskiego komiksu. Wieśniaczka Jeanne wychodzi za mąż, ale to miejscowy baron korzysta z prawa pierwszej nocy – porywa i gwałci pannę młodą. Wskutek doznanej rozpaczy, bólu i bezsilności na świat przychodzi wówczas demon... o jednoznacznie fallicznych kształtach. Zawarłszy z nim pakt, dziewczyna zyskuje potężne moce, wyzwala się seksualnie, odzyskuje ciało i uczy się przyjemności. Ale silna i wyzwolona – także ekonomicznie – kobieta budzi zawiść i wrogość. Pojawiają się oskarżenia o paktowanie z diabłem. Ta erotyczna, orgiastyczna wizualnie baśń o średniowiecznej francuskiej chłopce ma swoje korzenie w burzliwej japońskiej rzeczywistości lat 70.: w czasach działalności radykalnych ruchów studenckich i narodzin feministycznego ruchu Ribu. Animacja Eiichiego Yamamoty rezonuje atmosferą tej epoki choćby w sposobie, w jaki operuje seksem i przemocą. Ta perwersyjna, alchemiczna mikstura złożona z przyjemności i bólu zarazem wyzwala bohaterkę i karze ją za śmiałość. Zanim film zyskał status kultowego (głównie na Zachodzie), doprowadził do upadku studio Mushi Productions. Belladonna smutku pokazywana była w konkursie Berlinale w 1973 roku.