Najlepsza Dorien B.

Dorien ma wszystko: piękny dom z ogrodem na przedmieściu, dwóch synów i męża, pewną pracę w odziedziczonym po ojcu gabinecie weterynaryjnym. Na tym idealnym obrazie pojawia się jednak rysa. Kiedy bohaterka dowiaduje się, że ma guza piersi, a jej matka od lat zdradza ojca, coraz silniej czuje, że musi całkowicie odmienić swoje życie. Ten kryzys przechodzi w zupełnej samotności – tylko widzowie zyskują pełny dostęp do jej przeżyć i rozterek. Kolejne wydarzenia i przypadki pozwolą Dorien zrozumieć, kim naprawdę jest, co straciła po drodze, czego oczekuje od siebie i innych. Reżyserka Anke Blondé nie przyjmuje jednak dramatycznego tonu: to opowieść rzeczowa, pełna ironicznego dystansu, nieoczywistego humoru, a jednocześnie bardzo poruszająca. Jej bohaterka ma szansę na katharsis – ma ją także widz. Kryzys okazuje się tutaj nie końcem, ale przejściem do nowego, pełniejszego życia w zgodzie z samym sobą.