Muzyka na czas apokalipsy

Ziemia nie jest idealną kulą. Swoim kształtem przypomina raczej ziemniaka – tak zaczyna swój pierwszy wykład Phoebe Phaidon, świeżo upieczona doktor klimatologii. Właśnie dostała pracę na 1/3 etatu w Instytucie Cybernetyki i Modelowania, gdzie tworzy symulacje rozwoju środowiska po zmianie klimatycznej. Można więc powiedzieć, że katastrofami zajmuje się zawodowo. Problem w tym, że Instytut musi przejść ewaluację, inaczej grozi mu zamknięcie. Pracownicy naukowi zostają wprzęgnięci w misję ratowania uczelni. Jak zmienić bastion mętnych spekulacji w neoliberalną machinę do produkcji wiedzy? Max Linz (Kłopot Asty, 14. NH) jest niezrównanym portrecistą miejskiego prekariatu. Potrafi uchwycić kondycję materialną i egzystencjalną życia na wiecznym freelansie oraz niekoniecznie chwalebny, ale barwny akademicki folklor. W dowcipnej politycznej satyrze pyta, co by było, gdyby uniwersytet przekształcić w korporację. Produkcja wiedzy w tych warunkach byłaby próbą przekształcenia ziemniaka w idealną kulę. Muzyka na czas apokalipsy raz przyjmuje formę musicalu, innym razem brechtowskiego teatru czy glitchowego VR. Gdy Instytut zmienia się w czyściec z obrazów Hansa Memlinga, wiemy, że dzień sądu nadchodzi. Witajcie w piekle późnego kapitalizmu!