Ścieżki uczuć

Monumentalne, trzygodzinne dzieło zrealizowane na podstawie powieści Jacques’a Chardonne’a jest w dorobku Assayasa zarówno wyjątkowe, jak i dla niego typowe. Tematem Ścieżek uczuć są bowiem dojrzewanie, zdrada i wierność, którym francuski reżyser poświęcił większość swojej twórczości. I nie chodzi tu jedynie o zdradę prowadzącą do rozpadu małżeństwa głównych bohaterów, Jeana i Nathalie, ale również o zobowiązania wobec przeszłości, lojalność wobec tradycji, o kluczowy moment, w którym syn musi podjąć ścieżkę ojca (bądź ją porzucić). Choć akcja filmu rozpoczyna się w roku 1900 i rozgrywa w ciągu trzech burzliwych dekad, jego wymowa pozostaje absolutnie współczesna. Na trudne losy wytwórców porcelany można spojrzeć z perspektywy szczególnego momentu w historii kina, w którym Francuz zrealizował swoje dzieło – w czasie gdy taśmę 35 mm zaczęła wypierać technologia cyfrowa. W tym ujęciu Ścieżki uczuć, w których znalazły się długie sekwencje ukazujące proces ręcznego tworzenia delikatnej porcelany, wydają się manifestem wierności wobec odchodzącego medium, hołdem złożonym filmowym ojcom i poematem na cześć wyjątkowego światła, jakie zdolna jest uchwycić tylko taśma celuloidowa.