Kanał

Kiedy w studiu w Łodzi budowano kanały potrzebne do realizacji kolejnego filmu Andrzeja Wajdy, nikt nie przypuszczał, że po latach zostanie on uznany za początek szkoły polskiej. Scenariusz napisał Jerzy Stefan Stawiński na podstawie własnego opowiadania opartego na osobistych wojennych przeżyciach. Kanał był pierwszym po wojnie obrazem powstania warszawskiego. Opowiada o tragicznej próbie przedostania się oddziału żołnierzy AK do walczącego Śródmieścia. W oblężonej Warszawie coraz trudniej swobodnie się poruszać, dlatego żołnierze decydują się zejść do kanałów. Zbliżającą się tragedię zapowiada muzyka, która towarzyszy postaciom w ich podziemnej wędrówce. Przejmujące dźwięki okaryny, w połączeniu z odgłosami strzelaniny i tupotu nóg, kreują w mrocznych, wypełnionych błotem tunelach niezwykły obraz piekła. Reżyser nie zdecydował się na laurkowy obraz powstańców, co spotkało się z krytycznymi głosami widzów i dziennikarzy. Dopiero Nagroda Specjalna Jury na MFF w Cannes w 1957 roku (ex aequo z Siódmą pieczęcią Bergmana!) oraz zachwyt filmem za granicą ocieplił jego odbiór w kraju.