Waleria i tydzień cudów

Nakręcona na podstawie książki Vítězslava Nezvala (z 1945 roku), uważana za ostatni film czechosłowackiej Nowej Fali Waleria… wpisuje się także w inne tradycje: czeskiego surrealizmu, horroru gotyckiego czy ludowej pohádki. Łącząc seks z horrorem, Jireš podążał także za trendem epoki, która lubowała się w opowieściach o wampirach wplątanych w zmysłowe intrygi. Zrealizowana w ponurych czasach tzw. normalizacji, eskapistyczna, erotyczna „Arabela” opowiada w serii onirycznych obrazów o seksualnym dojrzewaniu 13-latki. Niewinność i pokusa jej utraty, pożądanie i grzech, rozkosz i przemoc tworzą w filmie Jireša perwersyjny splot, który nie przypadł do gustu komunistycznej władzy rozmiłowanej w bezpiecznym folklorze. Waleria… miała nie tylko ograniczoną dystrybucję, nie wydano także zgody na pokaz na festiwalu w Sydney. Zamiast Jireša pojechał tam Karel Zeman ze swoim filmem Na komecie. Waleria... została uznana za film zbyt artystowski, zbyt dziwny, a także zbyt mroczny. Cóż, czechosłowacki mistrz najwyraźniej zgadzał się z wyrażoną w Żarcie niepoprawną opinią Kundery, że optymizm to opium dla ludu.