Extreme Private Eros: Love Song

Radykalnie intymny dokument łamiący obyczajowe tabu. Reżyser pokazuje na ekranie wszystko to, co uchodziło za obsceniczne i wstydliwe: genitalia, włosy łonowe, stosunek seksualny (nieletniej) z czarnoskórym mężczyzną oraz poród i narodziny dziecka. Ale prawdziwym wyzwaniem dla patriarchalnej, pruderyjnej Japonii był przedstawiony w filmie wizerunek kobiety: biseksualistki, feministki, samotnej matki, aktywistki walczącej m.in. o prawa prostytutek. Pragnącej kochać, uprawiać seks i wychowywać dziecko na własnych zasadach. Niezależna, desperacko prąca ku wolności 26-letnia Miyuki Takeda była partnerką życiową reżysera i matką jego syna. W 1972 roku postanowiła jednak odejść i wyjechać na Okinawę. Nie mogąc pogodzić się z jej utratą, artysta zaczyna kręcić opowieść o dalszych losach dziewczyny. W ten sposób tworzy przejmujący, a przede wszystkim nieobecny w powszechnym obiegu obraz kobiecych doświadczeń i konfliktów. Kazuo Hara obnażył także na ekranie własne emocje i swój dwuznaczny status – ni to świadka, ni to towarzysza, ni to mężczyzny pragnącego za sprawą kamery wciąż kontrolować byłą partnerkę.