Tam, gdzie człowiek wraca

Egil Håskjold Larsen odważnie stawia na obraz – w jego czarno-białym dokumencie prawie nie ma słów. Oprócz tych wypowiedzianych ze śmiechem do ukochanego psa albo dobiegających z radia, w którym komentator wpada w euforię po wyczekiwanym golu. W Tam, gdzie człowiek wraca jest za to miejsce dla krzyczących w oddali mew, odgłosów codziennej pracy i zgrzytającego pod stopami śniegu północnej Norwegii, gdzie od lat mieszka 70-letni Steinar – niespełna kilometr od rosyjskiej granicy. Samotnik z wyboru, nawet o narodzinach wnuka dowiaduje się przez telefon. Mimo to wydaje się szczęśliwy w swoim małym wszechświecie, choć życie z dala od wszystkich nie należy do najłatwiejszych i jest uzależnione od kaprysów surowej natury. Dyskretnie przyglądający mu się norweski reżyser dobrze to rozumie – w końcu sam wychował się tuż obok, pamięta swojego bohatera jeszcze z wczesnego dzieciństwa. Dopiero teraz zdecydował się wreszcie wrócić do domu.