Ostry odległy łoskot

Stary mężczyzna wyrusza do rodzinnej wioski wysoko w górach. Nikt mu jednak nie wyjdzie naprzeciw. Prymitywny dom, w którym spędził dzieciństwo, stoi pusty, porzucony lata temu, z oknami zaślepionymi kamieniami. Na miejscu czeka już buldożer, by zrównać go z ziemią. Milczący bohater nie walczy z okolicznościami, ale postanawia oddać hołd swoim korzeniom – „pochowa” swój dom. Sam rozbiera budowlę, pracą własnych rąk, kamień po kamieniu. A następnie w zaskakującej formie zwróci je naturze. Ascetyczny, pozbawiony słów, zjawiskowy wizualnie debiut Jorgego Lópeza Navarrete wykuwa fabularny szkielet z nieoszlifowanych detali – niewzruszonych twarzy, skalnych faktur i miarowych uderzeń młota, które wbijają się w ciszę surowego krajobrazu. Reżyser nie proponuje jednak etnograficznego cinéma vérité. Ostry odległy łoskot staje się filmową kontemplacją nad obsesją ciągłego budowania i niszczenia, procesu kształtowania materii i ciągłej entropii. Ten rytualny wymiar podkreślają świetne, grające kontrastami czarno-białe zdjęcia Omara Quezady.